Czas jest łaskaw dla Węgrowa. 560 lat temu osada położona nad spławnym Liwcem uzyskała prawa miejskie, a 350 lat temu otrzymała własny herb. Możni i mądrzy właściciele: Kiszkowie, Radziwiłłowie, Krasińscy, Ossolińscy, Łubieńscy, dbali o rozwój miasta. Zostawili po sobie wiele śladów. 

Zapraszamy do miejsc, w których Czas się zatrzymał. 

Zacznijmy od rynku, przy którym obok barokowej bazyliki ze wspaniałymi freskami i obrazami znajduje się dawny zajazd - Dom Gdański oraz XIX-wieczne piętrowe drewniane i murowane domy. Przejdźmy uliczką z parterowymi drewnianymi domami (w zależności od pory roku pachnącą bzem, akacją lub lipą) do zachodniej części miasta, gdzie znajdują się kościół i dawna plebania ewangelicka, a na cmentarzu, przy XVll - wiecznym modrzewiowym kościółku, znajduje się grób nauczyciela poległego w bitwie 3 II 1863 roku oraz XVll - wieczne groby tkaczy szkockich. 

W południowej części miasta znajduje się lapidarium - pomnik, upamiętniający węgrowskich Żydów, a na przedpolach Węgrowa, na mogile powstańców 1863r. znajduje się głaz - pomnik postawiony w 1917 r. przez społeczeństwo. W kościele poklasztornym, zdobionym m.in. freskami M. A. Palloniego i rzeźbą A. Schlutera znajduje się nagrobek fundatora kościołów J. D. Krasińskiego. Ostatni właściciele miasta, Łubieńscy, spoczywają w kaplicy nagrobnej na cmentarzu katolickim, a na jej zachodniej ścianie wmurowano tablice poświęcone żołnierzom AK. 
Powracając do centrum przejdziemy obok XVlll - wiecznego budynku, w którym mieściła się szkoła i seminarium prowadzone przez ks. ks. Komunistów, a także ufundowana przez jednego z nich 270 lat temu pierwsza publiczna biblioteka. l jesteśmy już o krok od jednej z legend węgrowskich o wielkiej miłości poza grób i złudnych magicznych sztukach czarnoksięskich Twardowskiego, który używał metalowego zwierciadła, wiszącego obecnie w zakrystii bazyliki. 

Czas w Węgrowie czasem przyspiesza. Dzieje się tak w czasie Biesiad Weselnych, gdy na węgrowskim rynku wirują w tańcu kolorowe stroje, a kapele wygrywają skoczne utwory. Bo Węgrowianie bardzo szanują przeszłość - i umieją się weselić.