Węgrów ...

     ... miasto liczące około 12 tysięcy mieszkańców, położone jest we wschodniej części województwa mazowieckiego nad rzeką Liwiec, rozdzielającą Podlasie i Mazowsze. Rozlokowane na styku obszarów kulturowych i traktów handlowych wpływało na otwarty charakter miasta i jego mieszkańców oraz powstanie lokalnej mozaiki etnicznej, składającej się na strukturę społeczności miejskiej. Obok siebie żyli tu zgodnie przez całe wieki Polacy, Niemcy, Szkoci, Żydzi i Rusini. 

     Węgrów po raz pierwszy pojawia się na kartach kronik historycznych w 1414 r. z okazji fundacji kościoła parafialnego. Już w roku 1441 uzyskał prawa miejskie, a sto lat później stał się jednym z prężniejszych ośrodków handlu na Podlasiu, miastem otwartym dla kultury i sztuki, tolerancyjnym dla wyznawców różnych religii oraz sławnym na całą Polskę centrum protestantyzmu. 
     Splendor dworów i hojność wielkich rodów władających miastem - Kiszków, Radziwiłłów, Krasińskich - formowały kulturę lokalną. Rozświetlał ją blask wielkiej sztuki, płynący z magnackich fundacji zrealizowanych przy udziale najwybitniejszych artystów epoki baroku w Polsce: Tylmana van Gameren, Michelangela Palloniego i Andreasa Schlütera. 
Zachowane do dziś budowle - świadkowie epoki - to położona przy rynku bazylika mniejsza pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz świętych apostołów Piotra i Pawła (1703-1711, wg projektu Gamerena, freski Palloniego); zespół poreformacki z kościołem i klasztorem (1693-1711, proj. Gamerena, freski Palloniego, rzeźby Schlütera); budynek kolegium księży komunistów (ok. 1708-12, proj. Jana Reisnera (?) ).
Zabytki z kręgu kultury protestanckiej obejmują m.in. modrzewiowy kościół z 1679 r. zbudowany w ciągu jednej nocy; cmentarz z nagrobkami pochodzącymi z okresu od XVII do XX w.; plebanię z 1763 r. zbudowaną za pieniądze bankiera królewskiego Piotra Teppera; nowy kościół, zbudowany w stylu klasycystycznym w 1838 roku. Mało znany, lecz istotny dla historii Węgrowa i Warszawy jest fakt, że od połowy XVII w. do 1769 r. kościół węgrowski był świątynią parafialną dla wiernych kościoła ewangelicko- augsburskiego także ze stolicy.
     Niektóre ulice Węgrowa ( m.in. Narutowicza, Kilińskiego, częściowo Kościuszki) są jakby żywym skansenem miejskim, ze względu na zachowane zespoły dawnej architektury drewnianej z XVIII i XIX w.. W połączeniu z brukiem chodników i starymi okazami drzewostanu sprawiają niezapomniane wrażenie.
     Ulice zatopione w zieleni starych drzew, wystrzelające w niebo spoza ich koron wieże kościołów z herbami fundatorów; zaułki gdzie czas zatrzymał się dawno temu; migawki współczesności - takie miasto portretuje znakomity fotografik Michał Kurc.

Michał Kurc

     Michał Kurc urodzony 25 maja 1949 r. w Sokołowie Podlaskim, instruktor fotografii, fotografik, artysta z talentu i pasji, węgrowianin z wyboru.
W 1985 r. rozpoczął pracę instruktora fotografii w Węgrowskim Ośrodku Kultury. Od 1988 r. mieszka w Węgrowie. W bieżącym roku obchodzi czterdziestolecie pracy instruktorskiej. 

Może się poszczycić wspaniałym dorobkiem.

Artysta - fotografik, członek rzeczywisty Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej  Stowarzyszenia Twórców, wyróżniony Odznaką Ministra Kultury RP „Zasłużony Działacz Kultury”, Srebrnym Medalem Fotoklubu Rzeczypospolitej  „Zasłużony dla Fotografii Polskiej” oraz  Dyplomem Fotoklubu RP za zasługi dla fotografii polskiej. Odznaczony przez Radę Miejską Węgrowa odznaką "Za zasługi dla Węgrowa".

    Organizator wielu plenerów i wystaw fotograficznych, wychowawca i mentor  wielu ludzi związanych z fotografią zawodowo i z zamiłowania. Twórca strony internetowej „FOTOGRAFIKA i nie tylko” .    

    Jak sam twierdzi „ Z wyróżnień (…) najwyżej cenię sobie dowody sympatii Tych, którzy odnaleźli dla siebie coś w mych poczynaniach twórczych prezentowanych w postaci wystaw i w wirtualnej galerii na stronie internetowej”.

     Michał Kurc jako artysta, który traktuje Węgrów jako temat sam w sobie, ma niewielu poprzedników: Palloni z fragmentem rynku włączonym jako sztafaż do portretu Jana Dobrogosta Krasińskiego, kilka ilustracji z teki Stronczyńskiego, parę rysunków i akwarel Jana Olszewskiego niemal wyczerpuje skromną ikonografię naszego miasteczka. Z większym skupieniem i na dłużej wniknął w lokalny klimat Kazimierz Wiszniewski, wybitny grafik, który przekazał w swojej twórczości atmosferę miasta epoki międzywojennej. Młodsze pokolenie artystów reprezentuje malarz Krzysztof Buczak ze swoim specyficznym stylem lekko zwichrowanego realizmu.

     Co wyróżnia Michała Kurca na tle tej niepośledniej przecież grupy twórców? Jest to jego specyficzna, estetyzująca rzeczywistość interpretacja natury. Temat - małe miasteczko - skłania do wyboru jednej z kilku możliwości interpretacyjnych: ostrego naturalizmu, sentymentalnej ckliwości albo chłodnego obiektywizmu. Kurcowi udało się ominąć te skrajności. Jego sentyment nie przeradza się w tani sentymentalizm, a obiektywizm kamery nie zamyka go w zimnym świecie fotorealizmu. Być może dlatego, że Michał Kurc jest człowiekiem, który trafił do Węgrowa jako osobowość w pełni ukształtowana, z własnym bagażem poglądów i indywidualnym spojrzeniem na sztukę fotografii. Tak wyposażony podjął zadanie, które pochłania go do dzisiaj.

     Przepustką do zamkniętego z pozoru świata miasteczka jest żywa sympatia i zainteresowanie obszarem, w który wkracza z początku jako widz, aby wkrótce przedzierzgnąć się w zdobywcę, kolonizującego otaczającą go przestrzeń. Zdobywcę, bo Kurc jest jednocześnie odkrywcą i zarazem łagodnym konkwistadorem nowych ujęć, planów i widoków czyli, jak sam mówi: "niecodzienności odkrywanej w codzienności".

Typową dla odwiedzających jego wystawy lub stronę internetową reakcją jest uczucie zaskoczenia, wywołanego faktem zetknięcia się z nową i oryginalną interpretacją pozornie znanych i przez to uznanych za banalne motywów. Dom, ulica, rynek, kościół nabierają w fotografiach artysty nowego, pogłębionego znaczenia pod wpływem zawartego w nich piękna, pochodzącego ze świata wrażliwości dostępnego niewielu. Wejście do tego świata jest nagrodą za wieloletnie obcowanie z pejzażem miejskim, obserwowanym z uwagą czasem większą niż ma to miejsce u ludzi wyrosłych od urodzenia w tym pejzażu i traktujących go jako coś jednoznacznego i niezmiennego w swojej potocznej oczywistości. 

     Fotografie Michała Kurca nie są jedynie realistycznym portretem Węgrowa lecz wizerunkiem wzbogaconym o estetyczny ekstrakt wysublimowany z życia miasta. Dzięki wieloletniej konsekwencji twórczej Michała Kurca, Węgrów może zaprezentować coraz to nowe wymiary swojego cichego, lecz jakże swojskiego i ujmującego prostotą piękna.